Durf jij te vragen?
Durf jij te vragen?
Een simpele vraag.
Het is ook kinderlijk eenvoudig, kinderen zijn er meester in.
Die vragen onbevangen: om iets lekkers, om uitleg, om hulp.
Die kennen (nog) geen gêne en durven vrijuit te vragen, steeds opnieuw.
Zo zijn we allemaal begonnen in onze vroegste jeugd.
Wanneer we echter regelmatig geconfronteerd worden met afwijzing, terechtwijzing of ons niet gehoord voelen om hetgeen we vragen, worden we gaandeweg voorzichtiger en terughoudender om iets aan een ander te vragen.
Zeker waar het gaat om onze diepere gevoelens en verlangens, daar waar we ons kwetsbaar voelen.
Dat is begrijpelijk en tegelijkertijd jammer.
Als je bij jezelf nagaat of je het fijn vindt om iets voor een ander te kunnen betekenen waarvan je weet dat dat voor die ander belangrijk is, wat is dan je antwoord?
Wat denk je, zou dat voor iemand anders ook gelden als jij iets vraagt aan die ander?
Ook ik ben geen “natuurtalent” in het vragen, al kan ik het veel beter dan vroeger. Oefening leert, echt waar.
In een workshop kreeg ik laatst de opdracht om in 5 minuten tijd via whattsapp een aantal mensen (die me kennen) te vragen om 3 kwaliteiten van mij te benoemen.
Dat voelde in eerste instantie ongemakkelijk, maar ik was toch ook wel nieuwsgierig wat het effect zou zijn.
Ik heb 32 mensen een berichtje gestuurd en binnen 8 uur had ik 29 berichten terug. Erg leuk om te ervaren!
En de mensen die ik later heb gesproken vonden het leuk om te doen!
De resultaten staan in bijgaande foto.
Als je weet dat de ander je graag wil helpen, wat zou je dan graag aan die ander vragen?
En wanneer ga je dat doen?